خط خشک زمان

هیچ چیزی بدتر از گرفتن امید از آدمها نیست، آدمهای بدون روزن امید تبدیل میشن به آدمهای سرد، خنثی، بی‌عمل و از اون بدتر بی‌باور... بی عشق

امید تو جاهای مختلف زندگی باهم فرق می‌کنه ممکن یکجا هموز امیدی باشه و جایی نه اون جایی که امید نیست مثل تک خونه‌ی متروک وسط جنگل می‌مونه که هیچ‌کسی تصمیم به موندن نداره، میاد که بره، یه توقفگاه، و حالا اگر هدفی نمونه و هدف بشه خود توقفگاه گویی تو برهوتی رها شده‌ای ... برهوتی بی جهت ... همه ‌ی جهات دچار خط خشک زمانند ....