خسته از قرار

حال دلم خوب است و اصرار من برای بی قراری عجیب نیست اما عجیب این جهان اینجایی ست که هستم همین پایان همه چیز اینکه امیدی در هیچ چیزی ندارم اینکه بشینم و سرم را گرم درس و کار کنم مثل خر کار و درس و هیچ ... دلت نماند جایی 

نظاره تو کجا و نگاه رهگذران اما کدام تو اهل نظاره بوده و هست و خواهد باشد در این جهان 

هیچ حرفم نمیاید 

می دونم قرار بود بشینم بنویسم از یکسری چیزها اما حال هیچی ندارم حتی خودم و همین ادامه ی پر انرژی که هیچ هم حالم بد نیست ..

من آدم این دنیای سکون و سکوت و بی نشانه و ... .... ...

باید بشوم